Fotografia nie jest tutaj jednak medium wyłącznie dokumentującym czy prezentującym przeszłość, ślady i obrazy ważnych wydarzeń, wielkich idei, utopii czy prywatnych historii, ale narzędziem otwierającym pole do poszerzonej refleksji na temat złożoności i wielowymiarowości procesów historycznych oraz budowania historycznych narracji. Tym, co niewątpliwie wyróżnia wybrane projekty, jest umiejętność łączenia pytań o historię z wysoce sugestywnymi i intrygującym językiem wizualnym. To próba spojrzenia na historię z innej strony, jej (re)interpretacja.
Paweł Grześ „Okrągły stół”
17.02.-25.03.2018
wernisaż: 16.02.
„Okrągły stół” to dokumentalny projekt fotograficzny dotyczący powstania legendarnego stołu z 1989 roku. Porozumienia Okrągłego Stołu były, są i zapewne pozostaną przedmiotem rozlicznych sporów politycznych i historycznych. Projekt koncentruje się jednak nie na wydarzeniach (ich dokumentacji bądź ocenie), a na opowieści o samym stole – przedmiocie. Stół powstał z drewna dębu pochodzącego z Puszczy Białowieskiej. Fotografie wykonane zostały w Warszawie (Pałac Namiestnikowski), Hajnówce (tartak) i Białowieży (puszcza). To intrygująca opowieść, ukazująca mikrohistorię przedmiotu skrytą pod powierzchnią historii wielkich procesów. Jak się jednak okazuje ta obrazowa narracja w zaskakujący sposób otwiera obszar odniesień do współczesnych wydarzeń. Tworzy w ten sposób szeroką przestrzeń do refleksji nad (re)interpretacją znaczeń przedmiotów i symboli. Paweł Grześ (1983) - absolwent Wydziału Sztuki Mediów ASP w Warszawie, gdzie obronił dyplom pod kierunkiem prof. Grzegorza Kowalskiego. Ukończył także fotografię w Instytucie Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Opawie (Czechy) i informatykę na Politechnice Warszawskiej. W latach 2013-2016 prowadził Fundację Villa Sokrates w Krynkach. Jest autorem m.in. słynnych projektów fotograficznych: „Mieleszki”, dokumentującego wieś znajdującą się nieopodal granicy z Białorusią oraz „Birobidżan”, poświęconego historii ludzi zesłanych na dalekie tereny Rosji (zrealizowanego wraz z Michałem Sadowskim).
Daniła Tkaczenko „Lost horizon”
7.04.-13.05.2018
wernisaż: 6.04.
Projekt „Lost Horizon” ukazuje utopię budowania idealnego świata, a raczej na wpół zapomniane ślady
i ruiny tej utopii: sowiecką architekturę, budynki techniczne i pomniki, które symbolizowały postęp techniczny i obrazowały wizję komunistycznej przyszłości. Artysta fotografuje obiekty zbudowane przez władze radzieckie za pomocą aparatu średniego formatu 6x6, w nocy i przy silnym źródle światła. Zamyka je w suprematystycznej kompozycji czarnego kwadratu, która odnosi się do „Czarnego kwadratu” Kazimierza Malewicza, czasu wczesnej rosyjskiej awangardy i początków sowieckiej utopii. Radykalne odrzucenie starego porządku i wiara w początek nowego, idealnego „kosmicznego” życia, poświęconego wyzwolonemu człowiekowi, jednoczył estetyczny projekt rosyjskiej awangardy i polityczny projekt radzieckiej potęgi. Jeśli „Czarny kwadrat” był artystycznym ucieleśnieniem utopii, wówczas rządy radzieckie były jej społeczną realizacją. Czas przywrócił pierwotne znaczenie utopii: u-topos to miejsce nieobecne, miejsce znikąd.
Daniła Tkaczenko (1989) – absolwent fotografii dokumentalnej w Szkole Fotografii i Multimediów Aleksandra Rodczenki w Moskwie. W 2014 roku zdobył pierwszą nagrodę w konkursie World Press Photo w kategorii Portret za serię „Escape” o ludziach, którzy wycofali się ze społeczeństwa, aby żyć jako pustelnicy. Cykl "Restricted Areas", dokumentujący opuszczone tajne wojskowe miasta w Rosji, zdobył European Publishers Award For Photography w 2015 roku. Tkaczenko został finalistą nagrody Kandinsky Prize 2017 r. Mieszka i pracuje w Moskwie. Wystawa w Galerii Fotografii pf będzie pierwszą prezentacją prac tego artysty w Polsce.
Paweł Bownik „Reverse”
maj-czerwiec
Bownik od kilku lat dokumentuje ubrania w europejskich muzeach, ale symbolicznie odwraca je na lewą stronę. Odkrywa tym samym to, co osobiste, ukryte, intymne lub pominięte w historycznych narracjach muzealnych, zadaje pytanie o prawdziwy wizerunek oraz jego miejsce w muzealnej historii. Na wystawie „Reverse” artysta kontynuuje swoją fascynację detalami, technicznością i historyczną reprezentacją. Fotografie przedstawiają tradycyjne stroje, noszone przez historycznych przywódców, przedstawicieli rożnych grup społecznych oraz stroje kobiece. „Zdjęcia, które robię, pokazują prosty gest wywinięcia ubrań na lewą stronę, a co za tym idzie, wyjście poza utrwalony obraz. Ten swoisty rewers wskazuje na pominiętą część historii, pułapkę jednostronności, przypomina o fasadowości obrazu historii.”
Paweł Bownik (1977) - absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (Fotografia i Multimedia), stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008). Studiował również filozofię. Pracuje rozwijanymi – czasami przez kilka lat – cyklami fotograficznymi, wykorzystując żmudne i wymagające technologie. Choć niektóre z jego prac mogą być odczytywane jako ciekawe studium antropologiczne, dla artysty bardzo ważnym obszarem jest semantyka obrazu czy odniesienia do doświadczeń fotografii historycznej. Jego artbook „Disassembly” otrzymał główną nagrodę w konkursie Fotograficzna Publikacja Roku 2014 oraz nominację do Kassel Photobook Award. W 2014 r. był nominowany do Paszportów „Polityki”. Mieszka i pracuje w Warszawie.
(PP)
